kül
üfül üfül eserdi
ölüleri dirilten nefesiyle
kentin dingin ve sessiz damarlarında
kaknüs kuşu sanki
sakalında kırçıllar da vardı
gönlünde hep vuslat
çocuklar vardı onun adını taşıyan
bissürü..
aydınlık gözleriyle emerlerdi
tecelli memelerini
ve bu çocukları kimse
anneleri başta olmak üzere
kimse uğurlamadı
uçarken kaknüs gibi
kanatlarında havariler sallanırdı
kıvrık sayfaları vardı
gagalarında taşıdıkları şifrelerde
hayatın anlamı değil sadece
evrenin kendisini sığdırıp
dönmemmecesine bir göçe çıkardı
tek kişilik bu kavimin
görünüşte cüce devi
üfül üfül eserdi
muştulanmış baharların rüzgarı
hepsini sığdırırdı küçücük ciğerlerine
tüm dünyayı kuşatacak rüzgarları
aşktan bahsetse sadece
ömürler yetmezdi
bilmediği ülkelerde
görmediği kentlerde
tanımadığı yuvalarda
kendinin olmadığı yumurtalar için
kuluçkaya yatardı
çok güzel gözleri vardı kocaman
hep aşk bakardı
