tavşan
büyük bir varil içindeyim
kafatasım kırıklarla dolu
kalbim de
uyuyamıyorum yorgunluktan
esir olmuşum nefsime
kentin damarlarında akan insancıklar gibiyim
bu köşe başı benim
neden kimse geçmiyor
ağır yaralıyım
can kırıkları batmış ruhumun her yerine
uyuyamıyorum yorgunluktan
albino bir tavşan öleceksin diyor sırıtarak
sadece gözleri ve dişleri kanlı
öleceksin
uyuyamazsın...uyusan da beynin uyumaz...canın o kadar acıyordur ki,yaran gün geçtikçe her yerini kaplar,nefes bile alamaz olursun...neden bu kadar karamsarsın diyenler ne bilirler ki o yarayı...yaralı olmayı?uyuyamazsın,oturur,kağıttan kalemden medet umar,başlarsın karalamaya...karaladıkça kanlı cümleler dökülür içinden...teselli olur mu bilinmez cümleler ama o yara hiç kapanmaz....
YanıtlaSilbazen bir söz bazen bir nefes bazen bir bakış ya da her hangi bir şey..bir bahane..hiç kapanmayacak olan bu yaranın bağlamaya yüz tutmuş estünü sıyırır geçer..kanamaya devam edersin..iişte hayat hep kan kaybıyla akıp gider..
YanıtlaSil